ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မ်ားတို႔ ရဲ႕ ဇတ္လမ္း

က်ေနာ္ဟာ မ်ားတို႔နဲ႔ပက္သက္ျပီး အလြန္႔ကိုမွ လန္႔တတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဒီလိုေျပာတာ မ်ားတို႔ကို လူခ်င္းခ်င္း ခြဲျခားတဲ့စိတ္နဲဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အခု ေျပာျပမယ့္ ေနာက္ကြယ္က ဇတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ျပီးရင္ သေဘာေပါက္သြားမွာပါ။ မ်ားတို႔လို႔ သံုးထားတဲ့ နာမ္စားဟာ ဘယ္သူေတြကို ရည္ညႊန္းလဲဆုိတာကို အားလံုးသိၾကမွာပါ။

 

က်ေနာ္အခုအလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာဟာ ဒီျမိဳ႕ေသးေသးေလးထဲက မဟူရာအသားေရာင္နဲ႔ မဇၨိ်မသားေတြ က်င္လည္ရာ အရပ္ရဲ႕အလယ္ေခါင္တည့္တည့္မွာ ရွိတာပါ။ အဲဒီအရပ္မွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္က လမ္း၃၀တို႔လို စည္ကားလွတဲ့ လမ္းသြယ္ေလးေတြရွိပါတယ္။ အဲလမ္းသြယ္ေတြထဲက လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုဟာ မ်ားတို႔ရဲ႕က်င္လည္ရာ ေနရာတစ္ခုအေနနဲ႔ ထင္ရွားလွပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အဲဒီလမ္းသြယ္ေလးေတြၾကား ျဖတ္ျပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ ရံုးတက္ရံုးဆင္း ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကို သြားရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ဟာ မ်ားတို႔နဲ႔ ေန႔စဥ္လိုလို ဆံုဆံုတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဆံုတိုင္း က်ေနာ္ဟာ ေခါင္းကိုငိုက္ငိုက္စိုက္ခ် သူတို႔မျမင္ရာ အရပ္ဖက္ကေန ေရွာင္ျပီးေလွ်ာက္တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ အဲလို စိတၱဇအေသးစားနဲ႔ ၀ဋ္ဒုကၡၾကီးမားေနရပါတယ္။ တစ္ျခားလူေတြ က်ေနာ့္လုပ္ရပ္ကို ေဘးကျမင္တဲ့ အခါတိုင္း က်ေနာ့္ကို ထူးထူးဆန္းဆန္းနဲ႔ ျပံဳးစိစိၾကည့္တာလည္း မၾကာမၾကာ ခံရတတ္ပါတယ္။

ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ျဖစ္ရလား…

ဇတ္လမ္း ၁

က်ေနာ္ဟာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေပၚမွာ ဘ၀ကိုတိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ရွာေဖြေနစဥ္အခါက ရန္ကုန္ျမိဳ႕က တိုးတိုးက်ပ္က်ပ္ဘတ္စ္ကားမ်ားကို ကိုယ္ပိုင္ကားလို သေဘာထားျပီး ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် စီးခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ေနသာတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ႔…. ျမိဳ႕ထဲကိုသြားမယ့္ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးကို တက္စီးလာခဲ့ပါတယ္။ ကားေပၚတက္ျပီးျပီးခ်င္း စပယ္ယာ အေဟာက္မခံရေအာင္ ကားေနာက္ဘက္ကို တိုးသြားဖို႔ လူကၾကပ္ေနတာေၾကာင့္ ကားေရွ႕ခန္းဘက္ကို တိုး၀င္သြားလိုက္ျပီး မွီရာလက္ကိုင္တစ္ခုကို ကိုင္ကာ အျပင္ကိုေငးၾကည့္ရင္း အေတြးနဲ႔ေမ်ာကာ လိုက္ပါလာတယ္။ ဘတ္စ္ကားစစီးျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လူေတြရဲ႕ အသံေပါင္းစံု ၾကားကေန… ‘ဟယ္’ ဆိုတဲ့ အသံတစ္သံကို အေတြးေတြ ရပ္ေလာက္ေအာင္ ပီပီသသၾကီး ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အသံလာရာကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မ်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္ေနမိမွန္း သတိထားမိပါေတာ့တယ္။ အသံကလည္း သူ႔ဆီက လာတာပါ။ ဘတ္စ္ကားရဲ႕ ထိုင္ခံုကလည္း ကားအေရွ႕ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ခံုမဟုတ္ပဲ ဓါတ္ေငြ႕အိုးေပၚမွာ ခင္းထားတဲ့ ေဘးတိုက္ထိုင္ခံုပါ။ ပထမေတာ့ ဘာမွန္းမသိလို႔ သူ႔ကိုေတာင္ ျပံဳးျပလိုက္မိပါတယ္။ သူကေတာ့ ကိုယ့္ကိုေသခ်ာၾကည့္ျပီး ျပံဳးစိစိနဲ႔ လက္ညွိဳးေလးကိုေတာင္ ကိုက္ေနပါေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူတို႔က အျမဲတမ္း ဒီလိုပဲဆိုျပီး အေရးမၾကီးသလို ကိုယ္အေရွ႕ ျပတင္းေပါက္ကိုပဲ ျပန္ေငးေနလိုက္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ 

‘ဟဲ့’ 

ဆိုျပီး ပီပီသသၾကီး က်ေနာ္ကို လွမ္းေခၚလိုက္သံ ထပ္ၾကားရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ 

‘ဟီးဟီး’ တဲ့

က်ေနာ္ကေတာ့ ဇတ္လမ္းက စျပီးလို႔ထင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္လိုက္တာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ပီပီသသၾကီး ဆက္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားက က်ေနာ့္ကို ၾကက္ေသ ေသသြားေစတာပဲ။

‘နင့္ ေဘာင္းဘီ ဇစ္ျပဳတ္ေနတယ္' .... 

'ခြိခြိ’

ဟမ္… ဘုရား ဘုရား ဘုရား တရား မလို႔ ငါ႔ကိုေျပာတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား… အမွန္က ကိုယ့္ကိုယ္ တမင္ သံသယေတြ ေယာင္ယမ္းျပီး ျဖစ္လိုက္တာပါ…. သိျပီးသားပါ… ဒီေဘာင္းဘီ မၾကာမၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဇစ္ျပဳတ္တတ္တယ္ဆိုတာ အခုနက ဘတ္စ္ကားကို အမွီေျပးလိုက္ရင္း ဇစ္ျပဳတ္သြားတာ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ျပီး မၾကည့္မိတာပါ… ဒါေတာင္ ရွပ္အက်ၤ ီအရွည္ေလး ၀တ္လာတာ အက်ၤ ီကိုေလတိုးတုန္း ၾကားကေန ျမင္လိုက္တာပဲ ျဖစ္မယ္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေခ်ာင္းေနမွန္းမွ မသိတာ 

အားလံုးေနာက္က်ကုန္ပါျပီး က်န္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိလို႔ ကိုယ့္ေအာက္ ကိုယ္ေတာင္ ျပန္ငံု႔မၾကည့္ပဲ ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္လိုက္တာမွာ ဘတ္စ္ကားေရွ႕ျခမ္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့သူ အားလံုးနီးပါး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုေတာင္ တည့္တည့္မၾကည့္ပဲ က်ေနာ့္ကို ေလးစားစြာနဲ႔ ဦးညြတ္ အေလးျပဳေနၾကပါျပီး… 

photo via ihatemedia 
နင့္ ေဘာင္းဘီ ဇစ္ျပဳတ္ေနတယ္

က်ေနာ္မွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေရပန္းနဲ႔ အဖ်န္းခံရသလို ေဇာေခြ်းေတြ ခ်က္ခ်င္းကို ထြက္လာကုန္ပါတယ္။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာလည္း အေလးျပဳေနတဲ့ လူေတြၾကား ဘယ္လို ေရွာင္ထြက္ရမလဲ ဆိုတာကို အလ်င္အျမန္ပဲ စဥ္းစားခန္း၀င္ေနရပါတယ္… ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေထြအထူးကို စဥ္းစား မေနေတာ့ဘဲ 

‘ပါတယ္ဗ်ိဳ႕’ လို႔ 

တစ္လံုးတည္း ေအာ္ျပီး အလ်င္အျမန္ပဲ ကားအေပါက္၀ကို တိုးထြက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ေနာက္မွာေတာ့ အတင္းထိုးထြက္လို႔ အတိုက္ခံရ အနင္းခံရသူေတြရဲ႕ ‘ဟင္’ ‘ဟာကြာ’ ေအာ္ေငါက္ ဆူပူသံေတြ အေလးျပဳၾကတဲ့ သူေတြဆီက ‘ခီးခီး ဟီးဟီး’ အသံေတြ တရစပ္ကို လိုက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒါေတြကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားပဲ ကားရပ္တာနဲ႔ အလ်င္အျမန္ပဲ ေျပးဆင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဆင္းျပီးျပီးခ်င္း ကားဘက္ကိုေတာင္ ျပန္မလွည့္ၾကည့္ေတာ့ပဲ အနီးအနား ဓါတ္တိုင္ေနာက္ကို အျမန္ေျပး၀င္ အကာအကြယ္ယူကာ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို အလ်င္အျမန္ပဲ ျပန္ဆြဲတင္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ရင္ထဲက အလံုးၾကီးလဲ က်ျပီး နီျမန္းထူပိန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီးက ျပန္ျပီး ျဖဴကာ ပါးေရေတြ ျပန္ေလ်ာ့သြားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကားေပၚက ‘နင့္ ေဘာင္းဘီဇစ္ျပဳတ္ေနတယ္’ ဆိုတဲ့ အသံရယ္ က်ေနာ့္ကို ညီညြတ္စြာ အေလးျပဳျပီး ခီးခီး ဟီးဟီး လုပ္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ ျမင္ကြင္းရယ္ေတြကို ျပန္ျမင္ျပီး ၾကားေယာင္ကာ စိတ္ေတြ ကေယာက္ကယက္ ဆက္ျဖစ္ေနတာမို႔ အနီးအနား လကၻရည္ဆိုင္ကို၀င္ျပီး အေအးတစ္လံုး မွာေသာက္ စိတ္ကိုျငိမ္ေအာင္ ျပန္ထား ခဏၾကာနားျပီးမွပဲ လိုရာခရီးကို ဆက္သြားႏိုင္ပါေတာ့တယ္ ခင္ဗ်ာ။

အဲဒီေနာက္ က်ေနာ့္ အေတြးထဲမွာေတာ့ သူသာ အရွိကို အရွိအတိုင္း တစ္ေယာက္တည္း ျမင္ျပီး လူသိရွင္ၾကား ‘နင့္ ေဘာင္းဘီ ဇစ္ျပဳတ္ေနတယ္လို႔’ မေအာ္ပဲ ေနလိုက္သည္ရွိေသာ္ မ်ားတို႔နဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဇတ္လမ္းဟာ အေပၚကေျပာသလို႔ ပဋိပကၡ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးလို႔ ဆက္ျပီးေတြးေတာ ေနမိပါေတာ့တယ္။

ဒါနဲ႔ ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ ဒီေလာက္ၾကီး ျဖစ္စရာလားဆိုျပီး ေျပာစရာ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္က ဒီေလာက္ၾကီးျဖစ္ရေအာင္ ေနာက္ထပ္ ဇတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ရွိပါေသးတယ္။

အေၾကာင္းအရာက ဘာမွ သိပ္မဟုတ္ေပမယ့္ ေရးလိုက္တာ ပို႔စ္ကရွည္သြားျပီးမို႔ (မရွည္လဲ ရွည္တယ္ :D ) ဇတ္လမ္း ၂ကို ေနာက္တစ္ပို႔နဲ႔ ဆက္ပါရေစခင္ဗ်ာ….