Thursday, September 22, 2011

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မ်ားတို႔ ရဲ႕ ဇတ္သိမ္း

အခ်ိန္ကား ညေန ေနရီ၀င္တေရာ ညီအစ္ကို မသိတသိ အခ်ိန္....

ေနရာကား ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံု ဘတ္စ္ကားဂိတ္....

ကြ်န္ေတာ္ကား အိမ္သို႔ ျပန္ရန္ ျမိဳ႕ထဲဘက္သြားမည့္ ဘတ္စ္ကားမ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။ ဘတ္စ္ကားမ်ားမွာ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ ျမိဳ႕ထဲကျပန္လာသည့္ ကားမ်ားသာ ေပါျပီး.. ျမိဳ႕ထဲသြားမည့္ ကားမ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ တစ္စီးလာသည္။ လာသည့္ ကားမ်ားမွာလည္း အလြန္ကို တိုးက်ပ္လွ်က္ ကားေပၚ တက္လို႔မရႏိုင္ေအာင္ ရွိေနသည္။ က်ပ္ေနသည့္ ကားေတြကလည္း မွတ္တိုင္မွာ မရပ္ေတာ့... မိုးခ်ဴပ္စျပဳေနျပီ... ျဖစ္၍ ဗိုက္ကလည္း ဆာလွျပီ.... အိမ္သို႔ ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနမိသည္။ ကားခေပးရန္ ပိုက္ဆံကိုလည္း လက္၌အသင့္ကိုင္ထားျပီး ဘယ္ဘက္ကို အသာကုန္ ေငးေနမိသည္။ စီးရမည့္ ခရီးမွာ သိပ္ေတာ့မေ၀းလွ... ၇ မွတ္တိုင္ေလာက္ပဲ ရွိသည္။

ခဏအၾကာ ဒိုင္နာကားတစ္စီး ဆိုက္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ကားက က်ပ္ေနျပန္သည္။ အဆင္းခရီးသည္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္သာ ဆင္းလာသည္။ ထိုလူႏွစ္ေယာက္စာတြင္ ေနရာရွိမည္ဟု ထင္ကာ ေျပးတက္ရန္ၾကံရြယ္ကာ ရွိေသးသည္ လူတစ္ေယာက္... အေ၀းက ေျပးလာျပီး ကားေျခနင္းေပၚ ခုန္တက္ ေခါင္မိုးတန္းကိုင္ကာ တြယ္လိုက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ 'ေမာင္း ဆရာ' ဆိုသည့္ စံပယ္ယာ အသံနဲ႔ အတူ ကားမွာ ေမာင္းထြက္သြားေလသည္။ 'ဟာ' သြားျပန္ျပီး... ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္မိသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အျပစ္တင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဒိုင္နာကားကို တြယ္စီးရမည့္မွာ ေခ်ာင္ေတာ့မေခ်ာင္ သိပ္မစီးရဲလို႔လည္း ပါတယ္။ ရွိေစေတာ့ ေနာက္ကားထပ္ေစာင့္မည္...

ဘတ္စကား မွတ္တိုင္ဘက္ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထူးဆန္းတာေၾကာင့္ 'ဟိုက္' ဟုေယာင္ျပီး တလိုက္မိသည္။ အခုနက မွတ္တိုင္မွာ လူေတြ သံုးေလးေယာက္ခန္႔ ရွိသည္။ အခု ဘယ္သူမရွိေတာ့.. ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းလည္း မသိ... အမိုးေလးနဲ႔ ကားမွတ္တိုင္မွာလည္း ေမွာင္လို႔ေနသည္... အခုနက ေနအလင္းေရာင္နည္းနည္း ရွိလို႔ သိပ္မသိသာတာ.. အခုက မိုးလံုးလံုးခ်ဴပ္ေတာ့ မွတ္တိုင္မွာ မီးမရွိမွန္း သိသာသြားသည္။ လမ္းဆံု မီးပြိဳင့္နားက လမ္းမီးတိုင္ေၾကာင့္သာ ျမင္ရံုေလး အလင္းေရာင္ နည္းနည္းရေနသည္။ အမွန္ ကြ်န္ေတာ္က သည္မွတ္တိုင္မွာ ကားစီးေလ့ စီးထမရွိပါ။ သည္ေန႔မွသာ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ ဒီနားကို လာရျခင္းျဖစ္သည္။

ဖူး....  သက္ျပင္းခ်ကာ ဘယ္ဘက္သို႔ ေငးရျပန္သည္....

အဲဒီမွာ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္တြင္းေၾကာင့္ တစ္ခုကို သေဘာေပါက္သြားသည္ ခုန ဒီမွတ္တိုင္က လူသံုးေလးေယာက္မွာ တကယ္တမ္း မလွမ္းမကမ္းက ဓါတ္တိုင္နားမွာ သြား၍ ဘတ္စ္ကား သြားတား ေနၾကသည္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ခ်ည္းပဲမဟုတ္ တျခားလူေတြလည္း ေရာက္လာေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္မိသည္.. ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ထိုသို႔မလုပ္ခ်င္ ရွိေစေတာ့ .. ဒီမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းမယ့္သူရွိတဲ့ ကားတစ္စီးစီးေတာ့ လာရပ္မွာပဲဟု ေတြးကာ မွတ္တိုင္မွာပဲ ဆက္ရပ္ေနသည္... ဘယ္ကားစီးစီး ေရာက္မွာမို႔လို႔ ေတာ္ေသးသည္။ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ခက္တာပဲဟု ေတြးေနမိသည္။

ထိုသို႔ မသိသာပဲ အေတြး နယ္ကြ်ံေနမိစဥ္.... ေခၚသံတစ္ခုလိုလို ၾကားရသည္....

'အကိုၾကီး......'

'ဟင္'

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ႏွင့္ ေခၚသံၾကားလို႔သာ ေယာင္ျပီးေတာ့ 'ဟင္' လိုက္မိသည္... ဘယ္သူေခၚမွန္းမသိ... ဒီမွတ္တိုင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ့္ကို ေခၚတယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာသည္... ဘယ္သူပါလိမ့္ ဆိုကာ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္....

'ဟိုက္ ပလုပ္တုတ္....'

ကြ်န္ေတာ့မွာ ေယာင္ယမ္းျပီး ထခုန္မိမတတ္လန္႔သြားသည္။

ဟို...  သူ...သူ..... သူ..မ်ား...

ကြ်န္ေတာ့ေနာက္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက မွန္းမသိ ေရာက္ေနေသာ... လက္လက္ေတာက္ အဲ 'မ်ား' တစ္ေယာက္... တစ္ကိုယ္လံုး ၀တ္ထားသည္မွာ လက္လက္ေတာက္ အသားကာ ေတာ္ေတာ္ညိဳျပီး ခႏၶာကိုယ္ေတာင့္ေတာင့္ ဆံပင္အရွည္ကို အံုခ်ထားကာ ရဲရဲေတာက္ ဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းနီႏွင့္ ျပံဳးျဖီးျဖီး လုပ္ေနပံုမွာ ရုတ္တရက္ၾကည့္မိလွ်င္ လိပ္ျပာလြင့္လို႔ ဒီေနရာမွာတင္ ကိစၥေခ်ာႏိုင္သည္...

သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္တယ္ဆိုေတာ့ ခုနလိုပင္.. ထပ္ေခၚျပန္သည္...

'အကိုၾကီး...'

'ဘာတုန္း...'

အဲလဲ့... ကိုယ္ေတာင္ ေယာင္ျပီး အလုိက္.... လိုက္ထူးမိသည္... ဇတ္လမ္းကစျပန္ျပီ... ဟိုတခါက အနာေဟာင္းကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္သတိရမိသည္.... ဗိုက္ကဆာ အိမ္ကိုလည္း ျမန္ျမန္ျပန္ခ်င္ေနရတဲ့ၾကားထဲ  ငါႏွယ္ ၾကံဳရျပန္ေလျခင္းဟုဆိုကာ... ေဒါသေတြ ထြက္လာသည္....  စိတ္ကိုျပန္ထိန္းကာ ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ ကိုယ္ကို ျပန္လွည့္လိုက္တယ္....

'အကိုၾကီး...' စိတ္ကို ထိန္းထားသည္... လံုး၀ လွည့္မၾကည့္...

'ျပန္မလို႔ ကားေစာင့္ေနတာလား' 'မပူနဲ႔ ကားလာလိမ့္မယ္... အဟင္း ဟင္း ဟင့္'  သူအသံေၾကာင့္ ေက်ာထဲကပင္ ယားလာသလိုလို....

'အကိုၾကီး... မုန္႔ပါလား'.... ဟာ ေဒါသက ေထာင္းကနဲ ထြက္သြားသည္...

'မပါဘူး'.... ငါ အျပတ္ေျပာမွ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္....

'ဟာ အကိုၾကီးကလဲ... ညီွမေလးက ဗိုက္ဆာလို႔ပါ... အကိုၾကီးေရာ... ဗိုက္ဆာဘူးလား'.....

'ေတာက္... ဆာတယ္.. အဲ ဆာဘူး... မဆာဘူး'.... ေတာက္ ေဒါသအထြက္လြန္ျပီး ေယာင္ေတာင္ေျပာမိ ေနျပန္ျပီ

'အကိုၾကီး... ညီမေလးကို... မုန္႔၀ယ္ေကြ်း...'

'အား... ပိုက္ဆံမပါဘူးကြ... ငါ႔ဟာငါေတာင္ ၀ယ္မစားႏိုင္ဘူး.....'

'အာ.... အကိုၾကီးကလည္း... လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံကိုင္ထားရက္နဲ႔... ဒီလိုလုပ္ မုန္႔တစ္ခု၀ယ္ျပီး.. တစ္ေယာက္တစ္၀က္ စားမယ္ေလ... ေလ... ေနာ္...'

အာ... ဒုကၡေတာ့မ်ားျပီ... ငါတစ္ေယာက္တည္း ဒီမွာ ဒုကၡပဲ... သူကိုေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိ... သူကေတာ့... စလင္းဘတ္ေလးကို ကိုင္ကာ.. စိတ္ေကာက္သလို ေျခေထာက္ပင္ေဆာင့္ေနေသးတယ္... တကယ့္ ဒုကၡ

ထိုအခ်ိန္တြင္ ရုတ္တရက္

'ဟာ ေမခလာ လာျပီ... အဲ ကားလာျပီး...'

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္... ဘတ္စကားမွာ... ဓါတ္တိုင္မွာ တားေနတဲ့ သူေတြဆီ မရပ္ဘဲ မွတ္တိုင္ေရွ႕ တည့္တည့္ လာရပ္ေလသည္... ထင္တဲ့အတိုင္း ကားေပၚက လူတစ္ခ်ိဳ႕ ဆင္းလာသည္...  ကားစပယ္ယာကာ တက္မယ့္သူ ရွိမွန္းသိလို႔... လမ္း ၃၀... ဆူးေလ... ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ... လာလာ လာ.. အကုန္ေရာက္တယ္.. အာသားကုန္ေအာ္ေနသည္... ကြ်န္ေတာ္ကား...လာျပီး.. လာျပီး လြတ္ျပီး လြတ္ျပီး ဟု စိတ္ထဲမွာ ေျပာကာ... ေျခလွမ္း က်ဲက်ဲနဲ႔ ေျပးျပီး ကားေပၚခုန္တက္ရန္... ၾကံေလေတာ့သည္....

သို႔ေသာ္... ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရုတ္တရက္ ကားဘရိတ္ေဆာင့္အုပ္ခံရသလို ေျခလွမ္းမ်ား တန္႔သြားရသည္... တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဆာင့္ဆြဲလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္... ကားေပၚမွ ကားစပယ္ယာမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပါးစပ္ဟကာ အံ့ၾသသလို ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထပ္ျပီး ရုန္းၾကည့္သည္... မရ... ထိုအခ်ိန္မွာပဲ... ကားစပယ္ယာက...

'ဆရာေရ... သူမ်ားတို႔က အကိုၾကီးကို အိမ္ျပန္မလႊတ္ခ်င္ ေသးဘူး... ေမာင္း'

ဟု ေအာ္ကာ... ဘတ္စ္ကားမွာလည္း ၀ူးကနဲ ထြက္သြားေလသည္။ ေနဦး... လို႔ပင္ ေျပာခ်ိန္မရလိုက္.....

ကြ်န္ေတာ့္ ေဒါသမွာ အထြဋ္အထိပ္သို႔ပင္ ေရာက္သြားျပီး... ျပန္လွည့္ကာ...

'ေဟ့... ေဟ့... ေက ကာင္'

ကြ်န္ေတာ္ ေအာ္ဖို႔ၾကံသည့္ စကားမွာ အစမွာပင္ ရပ္ျပီ မွင္သက္ သြားမိသည္... ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲထားသည္မွာ... ခုနက သူ... မဟုတ္ေတာ့... 'မ်ား' ...  'မ်ား' ... ေနာက္ 'မ်ား' တစ္ေယာက္...

'ေဟ့... ခ်ာတိတ္'

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာျပန္ေျပာရေတာ့မွန္း မသိသလို... ေၾကာက္ဒူးပါတုန္ခ်င္လာသည္... ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ေနာက္ကဆြဲထားသည့္ 'မ်ား' မွာ... ခုနေဘးမွာ ရပ္ေနသည့္ 'မ်ား' ထက္ ႏွစ္ဆပိုၾကီးေလသည္... စကတ္အတို... အကၤ်ီလက္ျပတ္ ၀တ္ထားသည့္အတြက္ ေတာင့္တင္းသည့္ ေပါင္လံုး... ၾကီးမားသည့္ လက္ေမာင္းအိုးမ်ားကို ျမင္ေနရသည္မွာ ... ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ သိမ္ငယ္သြားေစသည္.... ပိုလည္းေၾကာက္လာသည္... ေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ သူတို႔ကိုေတာင္ ျမင္ရတာေတာင္ မသဲကြဲေတာ့....

'ဘာျဖစ္လို႔ အတင္း ျပန္ခ်င္ေနရတုန္း အေစာၾကီး ရွိေသးတယ္' ... 'ဒီကိုလာျပီးမွ ဒို႔ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ႔'

ဘုရား ဘုရား.... ဒို႔ေတြနဲ႔ ဒို႔ေတြနဲ႔တဲ့... ဟုတ္ပါသည္... ခုမွ ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္မိေတာ့သည္။ 'မ်ား' တို႔မွာ ႏွစ္ေယာက္ပင္ မဟုတ္ေခ်... ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မွန္းေတာင္ မသိ ဟိုေတာင့္ေလး.. ဒီတိုင္ေလးေတြမွာ ေဟာ 'မ်ား' တစ္ေယာက္ ေဟာ 'မ်ား' တစ္ေယာက္ဆိုသလို ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ကိုယ္စတိုင္နဲ႔ကိုယ္ ပို႔စ္ေတြပင္ ေပးေနၾကသည္.... ခုမွ သေဘာေပါက္လာသည္... ဒီေနရာကာ 'မ်ား' တို႔ က်က္စားရာ ေနရာ ျဖစ္ႏိုင္သည္... ထို႔ေၾကာင့္ ခုနက မွတ္တိုင္မွ လူမ်ား မိုးခ်ဴပ္လာသည္ႏွင့္ ဓါတ္တိုင္ေအာက္ကို ေရႊ႕သြားၾကျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေနာက္ထပ္လည္း ဒီမွတ္တိုင္ကို လူေတြ မလာၾကာေတာ့... ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ဒီမွတ္တိုင္မွာလည္း မီးမရွိ ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္...  ေသခ်ာျပီ...

ထိုသို႔ အေတြးေတြက က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲေရာက္မွ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ၀င္လာကာ အေျခအေနမွန္ကို သေဘာေပါက္ေတာ့သည္။ အဓိကေတြးရသည္မွာ... ဒီေနရာက ဘယ္လို ျပန္ထြက္ရမည္လဲ... လက္ေမာင္းဆြဲထားသည့္ သူကလည္း မလႊတ္တမ္းဆြဲထားသည္... ေရွ႕မွာကလည္း ႏႈတ္ခမ္းၾကီးဆူကာ.. လူကို ထုတ္ဆီးတိုးသလို ကာထားတဲ့ သူကလည္း ကာထားသည္... ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာလဲ သားေကာင္ကို ၀ိုင္းထားသည့္ မုဆိုးေတြလို မ်က္ေတာင္ တခ်က္မခတ္ပဲ လူကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ... ပထမေတာ့ ေဒါသထြက္... ေနာက္ေတာ့... ေၾကာက္လာ...  အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၀မ္းနည္းလာျပီး... မ်က္ရည္မ်ားပင္... ၀ဲလာသည္.... ဗိုက္ဆာေနတာကလည္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ... ဒီလိုေနရင္း... သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတတ္က်တဲ့ စကားကို နားထဲၾကားေယာင္လာသည္....

'ဟဲ့ေကာင္ မင္းသတိထား သူတို႔က ႏွစ္ဖက္ခြ်န္ေတြကြ'

ေတြးၾကည့္ရင္း ေက်ာထဲစိမ့္လာသည္.... ငါ႔ဘ၀ပ်က္ေတာ့မည္လား...  မျဖစ္ရဘူး... လံုး၀ မျဖစ္ရဘူး ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခ်မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ စဥ္းစားသည္... စဥ္းစားသည္... ထိုအခ်ိန္ေတြက တစ္စကၠန္႔ကို တစ္ကမၻာေလာက္ၾကာသည္ဆိုသည့္ စကားလို ျဖစ္လာသည္... ကြ်န္ေတာ္တို႔ၾကားမွာလဲ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္ေနခ်က္မွာ... မ်က္ရည္၀ဲတာနဲ႔အတူ က်လာသည့္ ႏွပ္ကို ျပန္ရႈံ႕သည့္ အသံသည္ပင္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားသလို ခံစားရသည္... အားလံုးမွာ ေက်ာက္ရုပ္ေတြအလား....

အင္းးးးး... သိျပီ... အေတြးထဲ လက္ခနဲ တခ်က္ျဖစ္သြားသည္... ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္... ဤနည္းကို အသံုးျပဳမွ ျဖစ္ေတာ့မည္... ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ လက္ေမာင္းကိုဆြဲထားသည့္ၾကားက ကိုယ္ကို အနည္းငယ္လွည့္ကာ မ်က္လံုးကို ကစားလိုက္သည္... ေတြ႕ျပီး ဟိုမွာ ဒိုင္နာဘတ္စ္ကား တစ္စီး မီးပြိဳင့္ကို လြတ္ရန္ ဟိုဖက္ကေန အရွိန္မေလွ်ာ့ဘဲ အသားကုန္ေမာင္းလာသည္... ဘယ္မွာမွ ရပ္ပံုမရသည့္ကား..  ထိုအခိုက္... ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ အသံထြက္လိုက္လား မထြက္လိုက္လား မသိ... ေျပး.. ဆိုတာနဲ႔အတူ... အသားကုန္ရုန္းကာ ေရွ႕နားက ဓါတ္တိုင္ကိုေက်ာ္သည္အထိ ထပ္ဆြဲေနသည့္ၾကား ရုန္းထြက္ ေျပးသြားလိုက္ျပီး လမ္းမေပၚကို တက္လိုက္သည္...  ျပီးေတာ့ လက္ကို အသားကုန္ဆန္႔တန္းကာ.... ကားေပၚကို လက္ခ်ိတ္ျပီး ခုန္တက္မည့္ဟန္ စပယ္ယာကို အခ်က္ျပလိုက္သည္... ဓါတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနၾကသည့္ လူေတြမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ကုန္ၾကသည္... စပယ္ယာကလည္း သေဘာေပါက္ျပီး လက္တဖက္ကို ဆန္႔ျပီး ကမ္းေပးလာသည္... ဒီတစ္ခါေတာ့ စပယ္ယာဟာ တကယ့္ ေမခလာပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္... ကားက အနားကို ေရာက္သည္ႏွင့္ စပယ္ယာလက္ကို ခ်ိတ္လိုက္ျပီး ေျခနင္းခုံေပၚ ခုန္တက္လိုက္သည္... အခုနက ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ခဲ့သေလာက္ ခုကား လံုး၀ကို တခ်က္ဆို တခ်က္မွ မတြန္႔ေတာေခ်...

ဘတ္စ္ကားမွာ 'မ်ား' တို႔ရွိရာေနရာကို ေက်ာ္ေနျပီး... သူတို႔လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္သြားျပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္... ကြ်န္ေတာ့္ကလည္း အားက်မခံ ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာျဖင့္ သူတို႔ေတြ အားလံုးကို သိမ္းၾကံဳးျပီး ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္.... သူတို႔ကို ေက်ာ္သြားျပီ.... ထိုအခ်ိန္က်မွ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဒီတစ္ခါေလာက္ လြတ္ေျမာက္တဲ့ အရသာကို ခံစားဖူးသည္ မရွိခဲ့သလို ရင္ထဲမွာ ေပါ႔ပါးစြာ ခံစားလိုက္ရသည္...

ဘတ္စ္ကားမွာ ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ကိုေရာက္ျပီး... ရပ္ေတာ့မွ စပယ္ယာကို ပိုက္ဆံကမ္းလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့... လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးျဖင့္ မ်က္ရည္ေတြေရာ ႏွပ္ရည္ေတြေရာ စင္သြားေအာင္ မ်က္ႏွာကို သိမ္းၾကံဳးကာ ပြတ္သပ္ သုတ္လိုက္ျပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ... အေတာင့္တဆံုးအရာတစ္ခုကို ဆုေတာင္းလိုက္ေလသည္....

'ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ 'မ်ား' တို႔ရဲ႕ ဇတ္လမ္း ဤေနရာတြင္ပင္ လံုး၀ဥဳသံု ဇတ္သိမ္းပါေစ' ဟူ၍........... သတည္း....

18 comments:

  1. အမေလး..ေမာင္သန္႕ေရ
    နင့္ဇာတ္လမ္းကို ငါအသက္ေအာင့္ျပီးေတာင္ဖတ္လိုက္ရတယ္..
    ေကာ္ဖီေသာက္၇င္းနဲ႕စာဖတ္ေနတာ
    ေကာ္ဖီေတာင္သီးတယ္ဟယ္..
    ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေမာင္သန္႕ရယ္..
    နင့္လက္ကိုလာဆြဲတဲ့ 'မ်ား'ကိုမ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ျပီး
    ဘုရားဘုရား နင္ေတာ့သြားျပီလို႕ထင္လိုက္တာ
    ေတာ္ေသးတယ္..စပယ္ယာနင့္ဘဝကိုကယ္လိုက္တာ
    အဟီးးးဟီးးးဟီးးး

    ခင္တဲ့ blackroze

    ReplyDelete
  2. အစ္ကိုၾကီး.... စားေရးရတာေမာသြားလား ဟင္..... ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး

    ReplyDelete
  3. ဟားဟား.. ရီရတယ္... ဘုရင့္ေနာင္ဆို ကန္ဒီ့အိမ္နဲ႔နီးတယ္.. ကန္ဒီတို႔က သမိုင္းမွာေနတာ... ဟီးဟီး... ဇာတ္သိမ္းကိုေမွ်ာ္ေနတာ... ၾကာပါ့... :D

    ReplyDelete
  4. ဦးေမာင္သန္႔ သတိထားေနာ္ AH က စာေရးရတာ ေမာသြားလာ ဟင္ တဲ႔ .....တကယ္ဆို ဟင္ ဆိုတာ သံုးစရာလား အခုလိုသံုးလိုက္ေတာ႔ AH လဲ မ်ားတို႔ထဲက တေယာက္အပါအ၀င္ပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ေနာ္ :P :P :P

    ReplyDelete
  5. အားပါးပါး တကယ့္စြန္႕စားခန္းေတြပဲ ဂ်ိမ္းစဘြန္းကားၾကည့္ရသလိုပဲ း))

    ReplyDelete
  6. ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားၾကည္႔ေနရသလုိပါပဲ
    ေမာေတာ႔ေမာတာေပါ႔..ဒါေပမယ္႔မေမာဘူး..
    ဟုတ္တယ္ေနာ္...

    ReplyDelete
  7. မ်ားလာလည္တယ္ေနာ္ ကိုေမာင္သန္႕ ..
    မ်ားတို႕ဇတ္လမ္းကပီးေသးဘူးေနာ္ း)

    ReplyDelete
  8. မ်ားအလစ္မွာ လြတ္ေျမာက္ရာနယ္ေျမ ကိုေရာက္သြားတာ ဒီက အကိုႀကီး ကို လာေလေရာ ဘေလာဂ္႔ ေပၚထိ တက္ဆြဲအုန္းမယ္ အဟင္႔..ဟင္႔ မ်ား ကို မရက္စက္နဲ႕ေလ

    ReplyDelete
  9. မ်ားတို႔အေၾကာင္းဖတ္ေတာ့ စေကာ့ေစ်းက မာမီႀကီးတို႔ အဖြဲ႕ကိုသြားသတိရမိတယ္ း) ေနာင္ကိုအသြားအလာ ဆင္ျခင္ေပါ့ေမာင္သန္႔ရယ္ း))
    စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

    ေမတၱာျဖင့္
    အန္တီတင့္

    ReplyDelete
  10. မ်ားဇာတ္လမ္း ဇာတ္သိမ္းသြားေတာ့မွပဲ
    စိတ္ေအးရေတာ့တယ္ ဒါေတာင္ အေပၚက မ်ားတေယာက္က
    မ်ားဇာတ္လမ္းျပီးေသးဖူးတဲ့ း)

    ReplyDelete
  11. ခရီးထြက္ေနလို႔ မေန႔ကမွ ျပန္ေရာက္ပါတယ္... အခုမွ ဘေလာ့ကို ေသခ်ာ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့တယ္... :P

    Blackrose - ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အသက္ပဲေအာင့္ထားရလို႔ ... ေျပာပါတယ္ စပယ္ယာဟာ တကယ့္ေမခလာပါလို႔ :D

    AH - သူေျပာမွ ေက်ာခ်မ္းလာျပန္ျပီး ဟီးဟီး

    ကန္ဒီ - သူတို႔နဲ႔ေတာ့ မသိပါဘူးေနာ္ :D

    ွQuuTe - အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာပါတယ္ ေက်ာခ်မ္းလာျပန္ျပီးလို႔

    ကိုေမာင္မ်ိဳး - အဲဒီအခ်ိန္ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း တကယ္ျဖစ္ရလိုတာပဲဗ်ာ...

    jasmine - ေမာတယ္ တကယ္ကို ဖတ္ဖတ္ေမာ... ရုပ္ရွင္သာဆို မၾကည့္ဘူးအဲဒါမ်ိဳး... ဟီးဟီး

    မဒမ္ကိုး - ဇတ္လမ္းက ျပီးျပီးခင္ဗ် ေၾကာက္ပါရဲ႕....

    မေရႊစင္ဦး - စိတ္မရွိပါနဲ႔... ဘေလာ့ေပၚစြဲတင္လိုက္ေပမယ့္ က်ေနာ္ အခ်ိန္ေတြက အံကိုက္ဆိုသလို ျဖစ္သြားလို႔ တာ၀န္မေက်လိုက္ဘူး... ၾကိဳးစားပါဦးမယ္... :)


    အန္တီတင့္ - အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ေတာ္ေတာ့ကို ဆင္ျခင္သြားျပီး :D

    မေဘဘီ - ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်... ဇတ္သိမ္းသြားေပမယ့္ ... မဒမ္ကိုးက မညွာမတာ ေျပာရက္တယ္ :D

    လာလည္ၾကသူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ... :)

    ReplyDelete
  12. အေစာက ဒီပိုစ္႕ေလး မဖတ္လိုက္မိဘူး
    ခုမွ ေတြ႔လို႕ ျပန္လာဖတ္တာ
    ဖတ္ေနရင္း ရယ္လဲရယ္ခ်င္၊ လန္႔လဲလန္႔မိတယ္
    တကယ္ၾကံဳရင္ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းတယ္ေနာ္။
    အဲဒီ မ်ားတို႕က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ.. း)
    ေတာ္ေသးတာေပါ႔ လြတ္ေအာင္ေျပးႏိုင္လို႔
    အေျပးေတာ႔ ေတာ္သားေနာ္

    ReplyDelete
  13. ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ႏို႕မို႕ဆို မေတြးရဲစရာ။ ကို ေမာင္သန္႕တို႕ေတာ့ ဒူးနဲ႕မ်က္ရည္သုတ္ေနရေလာက္ျပီ။ တယ္လည္း သတိၱေကာင္းလွပါေပတယ္။ :D

    ReplyDelete
  14. မေခ်ာ - ေနာက္က်တဲ့ ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္နည္းနဲ႔ ေျပးတာ.. :P

    ျမတ္ၾကည္ - မေတြးရဲဘူးလဲ ေျပာတယ္... ဒူးနဲ႔ မ်က္ရည္ သုတ္ေနရျပီး လို႔လဲ ေျပာတယ္... အိ... သတိၱက မ်ားတို႔နဲ႔မွ ေကာင္းတယ္ :D

    ReplyDelete
  15. ဖတ္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ေက်းဇူး အကို

    ReplyDelete
  16. အေနနီးမတ္စ္ေရ... ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ ဆိုလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...

    ReplyDelete
  17. ဂယက္.....
    ကိုယ့္ကိုယ္ကို Role တင္ခ်င္တာနဲ့ (ဘယ္ေလာက္ စြံပါတယ္ဆိုတာကို ၿပခ်င္တာနဲ့) မ်ားတုိ့ကို မိႈခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ေၿပာရက္လုိက္တာ......
    စိတ္နာသယ္...
    ေယာက်ၤားေတြကို စိတ္နာသယ္..........
    ဝါးၿပီး ေထြးထုတ္ လုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ ေယာက်ၤားေတြကုိ မုန္းသယ္...........
    :P

    ReplyDelete
  18. ရဲ ... မေျခာက္နဲ႔ေနာ္... ေၾကာက္လို႔ :(

    ReplyDelete